Rino Serra/Frament

Frament

ALCETA

Sent, Meliss: mi i veuj contete un seugn
Dë sta neuit, ch’a m’artorna ‘n ment
An arvëddend la lun-a. Mi im na stasìa
A la fnestra ch’a dà ‘n sël pra,
Bèicand an aria e varda-lì, a l’amprovisa
Dëstachesse la lun-a: e a më smijava
Che quant ant ël rubaté a s’avzinèissa,
Tant a chërsèissa a j’euj; fin ch’a l’é vnùa
A robaté ‘d colp an mes al pra; e l’era
Gròssa coma na sija, e ‘d faravòsche
Gumitava na nebia, ch’a scrussìa
Tant fòrt coma quand un carbon visch
Ant l’eva it campe e ‘t dëstisse. Ansi an cola manera
La lun-a, coma l’hai dit, an mes al pra
As dëstissava vnisend nèira a pòch a pòch
E a fumavo j’erbe lì d’antorn.
Alor beicand ël cel, l’hai vist rëstà
Coma lusor, o na pianà, ansi na nicia,
Doa chila fussa svicia; an tal manera,
Che mi im giassava; e ancor son pa tranquila.

MELISS
E it l’has bin da tëmme, che facil
Còsa sarìa rubaté la lun-a ‘n sël tò camp.

ALCETA
Chi lo sà? Vëddoma nen sovens d’istà
Droché le stèile?

MELISS
Ël cel l’ha tante stèile.
Che cit dani l’é s’a-i dròca l’un-a e l’àutra
Ëd lor e mila dj’àutre a resto. Ma sola
L’ha costa lun-a ‘l cel, che mai gnun
L’ha vist droché se nen an seugn.

G. Leopardi