Rino Serra/Des d'Agost
Des d'Agost
modifichéSan Lorens, mi i lo sai përchè tant
Dë stèile ‘nt l’aria còtia a brusa
E rubata e përchè si grandios piant
Ant ël cel ancreus a bërlusa.
A tornava un-a róndola al tèit:
L’han massala: drocà ‘nt le spin-e:
A l’avìa un-a bòja ‘nt ël bèch:
La sin-a ‘d soe ròndolin-e.
Àor l’é là, coma ‘n cros e va donand
Col sò verm a col cel tant lontan;
E sò nì là ‘nt l’ombrìa spetand,
Chiel a pipita sempe pì pian.
Ëdcò n’òmo a tornava a sò nì:
l’han massalo: l’ha dit: përdon;
L’é restà ‘nt j’euj duvert coma un crij:
Doe buate a portava ‘n don...
Àor belelà ‘nt la ca solitaria,
Lo speto, a lo speto mé un seugn:
E chiel frem, ambajà, man a l’aria
A mostra buate al cel leugn.
E ti cel, là da l’àut dij tòi mond
Seren, anfinì e in-mortal,
Oh! D’un pior dë stèile t’inondi a fond
Cost àtomo tërbol dël mal!
G. Pascoli