Rino Costa/La sèira dël dì 'd festa

La sèira dël dì 'd festa

Dossa e ciàira l’é la neuit e sensa vent
E pasia dzor dij cop e an mes a j’òrt
Pòsa la lun-a e da leugn arvela
Seren-a minca montagna. O dòna mia,
Già minca senté a tas e ‘n sij pogieuj
Ràira a lus la lampada nuitera:
Ti ‘t deurme, ch’a l’ha pijate bon seugn
An toe silensiose stansie; e pa at mòrd
Gnun-a cura; E già ‘t sas pa nì it pense
Che piaga it l’has duvertame an mes al pét.
Ti ‘t deurme: mi cost cel che si benign
As para a j’euj, a saluté im faso anans
E la veja natura onipossent,
Ch’a l’avìa fame a l’afann. Speransa a ti
Mi nego, l’ha dime la speransa; e d’àutr
Ch’a luso pa ij tò euj se nen ëd pior.
Sto di l’é stàit grandios: àor dai gieugh
Pija arpòs; e fòrse at arcòrda
An seugn a quanti ancheuj it l’has piasù e quanti
Piasù a ti: nen mi, nen già che mi spera,
Al pensé it arcòrdo, antant i ciamo
Quant a vive am resta e sì për tèra
Im campo e crijo e tramolo. Oh di afros
An così vërda età! Aidemì, për la stra
Sento pa lontan ël cant solitari
Dl’artigian ch’a torna a tarda neuit,
Dòp ij divertiment, a soa pòvra ca;
E che fierament a më strenz ël cheur,
A pensé come tut al mond a passa,
Squasi pa a lassa ‘l segn. Varda-sì, l’é ‘ndàit
Ël di dla festa, e al festiv ël di
Volgar a seguiterà, e as na pòrta ‘l temp
Minca uman assident. Àor doa l’é ‘l son
Ëd coj pòpj vej? Àor doa l’é ‘l crij
Dij nòsti grand famos, e ‘l grand imper
Ëd cola Roma, e j’armi, e ‘l ciadel
Ch’a sn’andasìo për tèra e océano?
Tut l’é pas e silensi, e tut arpòsa
Ël mond, e ‘d lor àutri as parla pì.
An mia giuventura cand ch’a së speta
Con grand anvìa ‘l di festiv, ora dòp
Ch’a l’era dëstiss, mi doloros, dësvìa
Sgacand le piume; e a la tarda neuit
Un canté ch’as sentìa për ij senté
Lontanand-se meuire pòch a pòch,
Già a la stessa manera më strenzìa ‘l cheur.

G. Leopardi