Remo Bertodatti/Col diav ëd bestia

Col diav ëd bestia

Na volp, rabastand për la campagna n’aptit da sonador, a l’ha s-ciairà ‘n caval che, content ‘me n’aso plà, as gavava la veuja ‘d tërfeuj. Nen savend che diav ëd bestia a fussa a l’é corùa dal luv: amis për la fam.
“Luv! Luv!… Ven mach a vëdde che diav ëd bestia a-i é ‘nt ël pra da sota… A l’é larga parèj, a l’é àuta parèj, a l’é longa parèj… Che bestia!… ‘T veusto ch’a sia ‘n gròss bocon da prèive mandà dal cel për noi?”.
Ël luv, goliard ‘me un luv, a l’ha scotà l’amisa tribuland assè a tratnì la salivëtta an boca peui, con l’amisa, a l’é andàit al pra da sot. “Che montagna ‘d cicia…” a l’ha sclamà ‘l luv. “S’a l’é n’agiut divin sta vòlta ‘l Signor a l’ha nen vardà a spèise!”.
Zichin – zichèt a son rivaje avzin, e la volp, fasendse scu dël luv, a l’ha tacà boton:
“Bondì monsù!… Bel temp ancheuj nèh!… Speroma ch’a dura… Mi im ciamo Volp… chiel-sì a l’é ‘l luv… E voi coma iv ciame?”.
Ël caval, antuì che rassa ‘d pleuje a l’avìa dëdnans, a l’ha rëspondù: “Im ciamo… Im ciamo… Sacrenon! M’arcòrdo nen ‘me im ciamo!… Boneur che me pare, savi ‘me ij pare, a l’ha famlo gravé ‘n sël ciapin…”.
E aussà na piòta drera a l’ha anvitala a lese.
“Lese?” a l’ha dit la volp.
“L’é na paròla… Mi al temp ëd la prima mignin, nopà d’andé a scòla, i robava già le pole… parèj, i son chërsuva ‘nt l’ignoransa. Les ti Luv, ch’it ses ël pì studià dle bestie!… “.
Ël luv, butà sël gust da le làude dl’amisa, a l’ha posà j’euj a na branca dal ciapin, ma a l’ha pa avù temp ëd lese che ‘l caval, dëscariand la lòsna d’un càuss, a l’ha campalo arvers an sël pra con ij maslar e j’ojé tra le margrite.
E la volp?
La volp a l’ha sbossà ‘n soris compagnà da na riverensa e, disend: “Veuj nen savèjne ‘d pì”, l’è ‘ndàita ‘n serca ‘d pole.