Remo Bertodatti/Anvìa d'un dì d'amor

Anvìa d'un dì d'amor

I veuj torné con ti 'n sij pra 'd rosà
dova j'aragn a l'han tërsà soe tèile,
e 'ncora na vira mëssoné a basin
j'ùltime stèile.

E cori tuti doi - la man an man -
ancontra al sol ch'as leva mach për noi.

Laveme j'euj a l'eva dla sorgiss...
al càles ëd toe man pasié mia sej...
specé la gòj ch'a në s-ciupliss andrinta:
ant l'eva sclinta.

Ant ël violèt ombros ëd le gasìe
fesse cadò 'd minca na cita fior,
tornand a conté 'n sj'ale 'd margritin
vàire a l'é grand ël bin.

Lassesse mné 'n ël bal dai parpajon
scotand ël vent soné ij violin dle frasche
e j'arsigneuj canté nòstra canson.

E fërmé 'l dì drinta ij tò euj ch'a luso
- ancornisà 'd bochèt d'erba fiorìa -
ti fior e mi avìja...

Peui ëspeté 'm sël còti d'una riva
la dossa neuit che a cala,
con sò silensi compagnà da l'eva...
e mila grì d'antorn a fé serenada
a tò respir giontà a mè respir...
ant un midem respir.