Remigio Bertolino/L’eva d’ënvern

L’eva d’ënvern

A ca
j’ava fasse ’l ni
la mòrt.
I passava
sensa trasse
sjë specc.
La fiòca
am bèicava dai veri.
«Pòrtme n’at,»
i-j bramava.
Ma chila, dòp un vòl,
am dëscariava ’nt la stànsia
con ij ridò bianch,
le figure nèire
ëntòrn a la cassia,
le man siorà
ch’i scoro su gran-e ’d rosari
e ’l gat – àngel ëd prea –
a fissé la sënre
ch’as mugia sot la stiva.