Pinuccia Gamba/Spirit ëd la montagna
Spirit ëd la montagna modifiché
Mi i son l’anchërna ch’a arson-a dël respir ëd la vita. I son l’ombra rantanà tra j’ombre; ij mè desideri a rifleto j’anvìe bin ëstërmà; e cand ch’a së spalanca l’uss dël vent, i dvento ’l viramulin midem ëd le vos përzonere an mi, e con lor i brajo fòrt, liberand gòj e magon.
Spìrit sensa pas! Mi i son ël vòl ëd l’òja ch’a crija sò arciam a la vita... òh, dosseur dël vòl! Sensassion ëd perd-se ’nt l’infinì... andoa gnente a peul tocheme, sfioreme, feme sparì... mi i son ël vòl! Pì leger dël vent, pì grand dël cel. I l’hai nen dabzògn d’un ram o ’d na rochera... l’ala a l’é nen ëstraca, ma legera. Mi i son libertà: chi ch’as bagna ’nt mie sorgiss a canterà për sempe.
Mi i son la sava ch’a coata ’d mus-cc le rochere; mi i dago ’l color a le fior, e im faso përfum ch’a roba ’l cheur... con ij dij, pì sutij dij cavèj, i carësso ij fianch ëd la montagna e la smens a arbuta a neuva vita. Orma sens’ombra, mi i passo e minca còsa i sfioro, e sota a mè toch tut a cambia, tut arson-a... Mi i son ël respir ëd le ven-e! I son ël respir ch’a mostra la stra a le rèis ëd la spi e dla rol. Spìrit ëd la montagna! Mè specc a l’é la trasparensa dij giassé. Sota al soris ëd Dé, a së slèiva la fiòca e ’n frisson dë speransa a arciama a la vita. Mi i son lë spìrit che dla montagna a na fà catedral ch’a s’aussa, potenta, al cel... për esse l’autar andoa l’oferta, ëd la matinà ch’as leva, a l’é l’òr dël Sol ch’a cola... antramentre che dai quatr canton dël mond, pura e trasparenta, dossa e magnìfica, as sent a canté Soa Vos, mie ven-e ’d ròca a së slèivo ’nt ël TutUn ch’am pija e i më smentio lòn ch’i sìa, se spìrit o ròca... mach... i sento d’esse svanì an Chiel... arson potent ëd Vita.