Pinin Pacòt/Eva

Eva

EVA Crosiere 1935
A Nino Costa

Ti che ant l’ora tranquila
it arpòse andurmìa
sl’erba còtia e sutila
sota la rama ’d bussolin fiorìa,
che da ant l’ombra it ëspòrze
a la càuda dorura,
che la caviera scura
at bagna ’d ciàir sensa che ti it n’ancòrze,
j-é toa bionda sorela,
la dossa primavera.
la prima e la pi bela,
che at gira antorn an soridend legera.
La rama che a tramola
bianca at guarda e a rimira,
travers a l’òr che a cola
an sël tò còrp ëd reusa che a respira;
a rimira e as ancanta,
sbardland un vel ëd pieuva
fiorìa e carëssanta
sla grassia frësca dla toa vita neuva.
E ij seugn novej at rijo,
antant che ti it arpòse
an mes a tante còse,
che it annamore e che it sas nen che a-i sio,
che at sorido e a stan ciuto
për che it deurme seren-a
mentre antorn a-i é apen-a
ëd fior che as dësbandisso e ’d branch che a buto,
che pi fin-e as dëstaco
sël bleu dl’aria pi sclin-a,
përchè a sento ’l miraco
ëd la minuta sola che as avsin-a,
che it surtrass nùa e drita
su da tò seugn ëd fija,
come un crij ’d maravija
campà an sël mond, përchè ti it ses la vita.
Ti it ses coma sospèisa
an drinta a n’eva ciàira,
e a smija gnanca che a pèisa
tò còrp abandonà ’dzora dla giàira,
’t ses lontan-a e sperdùa
drinta la trasparensa
ëd tò seugn che a comensa
e che a finiss ant la toa grassia nùa;
e ’l moment che it dësvije,
che ant ij ren at frisson-a
e che për l’eva arson-a
coma në s-cionf ëd pior e na gòj ’d rije,
ti che it drisse
con na rijada sclin-a,
’t sente ’d colp ant la schin-a
la spa dël cherubin che at manda via.