Pietro Aimar/Fiòca 'd Gené

FIÒCA ’D GENÉ

Da ’n baron ëd fiòca,
bianch parèj dël làit,
a sponto pòche balin-e rosse
ëd n’agrifeuj... a smijo
euj anvisch,
coma ’n soris
ch’arlegra na giornà crùa.

Antant ch’a fiòca,
camino longh ël bial;
l’eva a cor,
ma pian pian,
sensa fé romor,
anvlupatà
da costa atmosfera ovatà.

Antant a fiòca...
tant ch’as vëdd pì nen la stra.
Ora ’n cit oslin as pòsa,
leger parèj d’un fiòch,
fà balé la rama dël bussolin,
spariss fra le ronze,
arpòsa ’n pochetin.

Antant a fiòca...
Im vardo antorn:
bianch j’arbo, bianche le ca,
bianche le stra e bianch ëdcò ’l cel.
Saro j’euj...
antant a fiòca sla mia pel...
vorìo fërmé ’l temp, tant a l’é bel!