Pierangela Tapparo/La viëtta
La viëtta
modifichéA-i é ‘n mond fòra dël mond, un pòst dla memòria,
ch’a aparten a l’età dl’òr, un temp d’àutri temp,
quand a la fin dl’invern,
al pé dij murèt ëd pera, le violëtte a fiorìo
e nojàutre cite a gara ‘ndasìo
a chi a-j cheujìa prima sij bòrd d’erbëtta neuva.
An mes a j’òrt e ai giardin
co ‘ij sò tesòr ëd fior e fruta tant bondosa
a corìa na viëtta ‘d tèra batùa
visin a na bialera pen-a seurtùa da sota ‘n pont
a con na larga sponda erbosa.
A l’era - bin ëstërmà a j’euj dij grand -
un mond ancantà për noi masnà,
che anmaginand d’esse chissà ‘ndova
i-i passavo ij dì dla stagion bela
a core ‘n boco, a nascondse, a fé comunela,
fin che, përfumà, a calava nen la sèira
con j’avàit, ij crij, le ijade
e ‘l cel tut na stèila.
Un temp col-lì finì prima dël temp,
quand për un-a ‘d noi e për soa sorela
a l’é rivà improvisa l’ùltima primavera
e - dòpo - la viëtta a l’era pì nen cola.
A-i é ‘n mond fòra dël mond, un pòst dla memòria,
ch’a aparten a l’età dl’òr, un temp d’àutri temp,
na stgion përdùa ...
Për ognun un moment important ëd soa stòria