Pier Luis ëd Barban/Përsonagi 3 L'insicuressa

Përsonagi 3 L'insicuressa

Delia a viv da sola ant in cit apartament an piassa dla Vitòria. S’àussa bonora, giusta ant ël ses ori ò ses e mesa. A dev andé n’ofissi a neuv e mesa. Vojàcc am ciami pirchè (per essi an sël travaj a neuv e mesa) a deba aussé-si a ses ori?
Av lo dig nen, pirchè lo seu nen. Quànd as leva sù do lecc a scàuda ‘l café che l’ha za preparà la sèria prima për nen perdi temp. Delia a fa scaudé dcò la briòss. Ogni do minuti a contròla che sia ben càda. A fòrsa ‘d dreubi e saré ‘l forn a ries ritardé ël riscaudamènt dla briòss. Peu a contròla, da la fnestra, che temp ch’ël fa: ël pieuv? El fa so’? J’è la nebia? ...Pieuv nen, ma j’è nen o so’.
Ades a beiv ël cafè e a mangia a briòss. Peu a torna a controlé o temp, vardand fòra.
Delia a pensa: “J’avreu sbalià prima a beiché o temp? Pieuv nen, ma… j’è nen o so’”.
‘Nco’ nen sicura a torna vardé ‘na tersa vòta: ël fa nen bel, o j’è nen o so’… ma aj ven zù gnanca ‘na stissa ‘d pieuva.
As dà in pòc ëd rosset an sij laver, as passa la matita (ò crijon ) antorn a j’euj; as soagna ben la facia con la crema “Abrasil” e as contròla a o specc tant-si-pòc trèj ò quàt vòti. A fa për andé, ma peu a torna rimiré-si a o specc.
J’è come in chijcòs che l’arciama a la fnestra : che ‘l temp o sia mnì brut?
E peu a dis a vos àta: “Lo ch’a but an testa? Me bitréiva ‘l folàr, nòl’è mej bité ‘l bonet… e s’a butéissa la croata?”
A la fin as decid ëd bité la “cloche” ch’a l’è peu ‘na bërta lama e mòla, con l’ali che pendo. Ades aj taca ‘d fé ‘ncora in gir ant ël bagn për in contròl a la pent-nùra.
Antant l’è za eut e mesa e tra chila e chila a dis: “ Boneur ch’a son aussàmi ant ël ses ori, con tut lo ch’a j’heu da fé!”
Dòp avej ispessionà i laver, anco’ ‘na vòta, a decid ëd bité ‘l capel ros… ma nò… la “cloche” grisa! Për savej se pijé ò nen ël parapieuva la studia pi ò meno des minuti.
Rivà an mes la strà a torna ‘ndré e a fa torna tuta la scala.
Paulìn l’ancontra e aj dis: “Come mai at torni a ca?”
E nòstra Delia: “Son nen sicura dël temp, a vag pijé ‘l parapieuva”.
Tuta ben ambardaja, a part për l’ofissi, ch’as treuva a sinquanta pas da ca soa, da l’atra part dla piassa. Entraja ant ël sò pòst ëd travaj, chila-qui a contròla che tut o sia an ordin: a conta ‘l nùmer dij crijon, dël gomi e dël stilofgrafichi: tuti ròbi ch’aj devo essi an sla scrivania.
S’anseta spitand che aj son-a ‘l ciochin che anonssia l’inissi dla giornà ‘d travaj. Delia l’è za straca ‘d tucc i pensé che l’ha avì da ses e mesa fin-a ades: colassion, rosset, facia.
A l’ha ancora in crussi: “J’avreu sarà la fnestra dël bagn?”
Alora a va a fnestra dl’ofissi e a beica da l’atra part ëd la stra.
“Oh ben j’heu sarà-la. Sima a pòst”.

Pierluis ëd Barban - dsember 2015