Pier Luis ëd Barban/Përsonagi 2 Distrat

Përsonagi 2 Distrat

Menelao ‘l cala zu da la scala e ‘l dreub la pòrta për sòrti. As n’ancòrz d’avej an testa ël bonet da neucc; nen mac, ma as na sdà che l’ha ‘ncora mesa barba da fé e ‘l pantofli da càmera ‘nt i pé.
Guardànd ben ël vog che l’ha i caussèt an sima al braji: conven alora torné ant a stànssia da lecc! As dà ‘na bela soagnà e as pronta torna për andé a spas. Dòp chij mjnùt ël torna al pian teren, ël traversa tuta la cort. Rivà ‘n sla stra, ël monta an sla prima automòbil ch’ël treuva e’l part, sensa sdè-sna che la màchina l’è nen la soa. Difati l’è ‘l forgon dël panaté. O fa ‘n gir, tut antorn a la piassa, e l’arven vanda j’era partì. Quànd as concèntra o comensa capì che j’è chijcòs ch’ël quàdra nen. Alora o torna al ponto ‘d partensa.
An beli-lì o treuva Aquilin, ël pruché, che gentilment lo compagna a la sò automòbil e aj toca la man. Menelao lo scambia për sò chisin Artemio e lo basa! Rivà doi isolà pi ‘n là o sàuta fòra da la vitura e as bita cori su për la scala d’in palàs. As rend nen cont che cola a l’è nen ca soa. Profitand che j’è tanta gent che a sòrt e ch’a entra, s’anfila dcò chiel ant ël coridor e peu as campa an s’ina poltron-a: bela e còmoda. J’è gnun ch’aj dà da ment pirchè cola-lì l’è ‘na galerìa vanda j’espon-o i quàder d’in pitor famos, e tucc aspeto in crìtic d’art d’in giornal local e magara as credo ch’a sia chiel. As fa porté in tè con doi biscotin. Na madama gentil lo servìs dlònc e a va pijé dëlcò in pòc ëd lacc. Menelao ël pensa d’essi rivà a ca soa, e dal moment che j’è gnun che j’ampedìs ëd fé lo ch’ël veur, s’andreun ans la poltron-a e o ronfa sonorament.
Dòp in pòc a s’àussa da scat e fòrse as na sdà che l’è nen a ca soa… ò fòrse nò! El campa squàsi zu ‘na pòrta për andé ant in giardinet dël palas e as lamenta che j’han spostà tucc i sò vas ëd fior. Peu o veur ciamé la polissìa pirché, second chiel, j’han portà via tuti ‘l stàtui che favo fé ‘na bela figura al sò giardin.
El dà ‘na carëssa a ‘n gat che ‘l conòs nen, e aj dis tut sorpreis: “Genserico at sij mnì magher e t’hai fin-a cambià color dël pèj. J’heu mai vis-ti ros parej”.
J’è chijdùn an sla strà che a tira la sò atension “Oh madama Li Càusi, com’a vala sta matìn? La vog in pòc ansarija, l’ha pijà dël fegg?”
E sa-lì aj rispond: “Sì son ansarija bon ben, ma son nen madama Li Càusi…”
E chiel: “Sèmpi veuia dë schersé chila; ah che sàgoma!”.
Galdina, la serventa, lo vog an sla strà e, preocupaja ëd tuta sa facenda lo compagna nt ël sò studi.
“J’era ‘l cas da sposté tucc i mòbil an costa manera-qui ?” O taca dì Menelao, e Galdina aj rispond “Ma s’a l’è sinquant’agn che ‘l sò studi l’ha i mòbil sistemà parej e gnun l’ha mai pensà dë sposté gnènti.”
“Ah birichin-a t’hai sèmpi veuja ëd dì dël drolariji, ti Eulàlia!” Galdina a sversa j’euj e ai fa “Darmagi che mi son nen Eulàlia, ma son Gal-di-na!”.
D’autùn la neucc a riva prest e Galdina a prepara in bel lecc càd për sò padron e peu a compagna Menelao ant a stànssia da lecc.
Ma chiel, tut ò nen, ël veur dreumi ant la stànssia ch’as treuva al pian teren “Mi j’heu sèmp dromì an-beli-quì”.
Galdina aj fa present “Ma cola l’è la stànssia dël giardiné…”
E vist che Menelao da lì as bogia pi, la serventa as rassegna: “Alora ël giardiné andrà dreumi ant la sò stànssia, second mi la fa pi bon-a”.
Ma Menelao o rispond pi, ël ronfa za fasend in bordel dël bòja.