Pàul Castlin-a/Usi obbedir tacendo
"Usi obbedir tacendo e tacendo morir"
modifichéI pensavo ancheuj al mòt dij Carabigné (ch'a son nà an Piemont): "Usi obbedir tacendo e tacendo morir" coma 'dcò la dëscrission dël caràter dij piemontèis midem. Dime s'a l'é parèj o nò. An Piemont i soma stàit sèmper condissionà a sogetesse a j'autorità (l'establishment) , dì che 'd sì e sté ciuto; fin-a a meuire për ëd càuse ch'i sentìo pa le nòstre (le vàire guère dij Savòja), tant da dventé la clàssica "carne da macello". Nen vera? Dovriom-ne seguité a bassé la testa e fé tut lòn ch'a diso j'autorità 'd Roma o 'd Bruxelles? Eh bin, a l'ha da esse pì nen parèj. I I l'oma d'amprende a esse crìtich e a batse, che l'arvira a l'é necessària. I podoma esse na fòrsa, tant che l'establishment a resta sensa servitor!
A propòsit ël mòt: "Usi obbedir tacendo e tacendo morir" a ven da na poesìa 'd Costantino Nigra (Turin, 1828-1907). I treuvo ch'a dà la nàusia, tant ch'a fà l'elògi a coma ch'a l'é bel esse dë s-ciav...
Calma, severa, tacita, compatta,
Ferma in arcione, gravemente incede
la prima squadra, e dietro al Re s'accampa
In chiuse file. Pendono alle selle,
Lungo le staffe nitide, le canne
Delle temute carabine. Al lume
Delle stelle lampeggian le sguainate
Sciabole. Brillan di sanguigne tinte
I purpurei pennacchi, erti ed immoti
Come bosco di pioppo irrigidito.
Del Re custodi e della legge, schiavi
Sol del dover, usi obbedir tacendo
E tacendo morir, terror de' rei,
Modesti ignoti eroi, vittime oscure
E grandi, anime salde in salde membra,
Mostran nei volti austeri, nei securi
Occhi, nei larghi lacerati petti,
Fiera, indomata la virtù latina.
Risonate, tamburi; salutate,
Aste e vessilli. Onore, onore ai prodi
Carabinieri!.