Nino Costa/Stupinis
Stupinis
modifichéSota j'arbre d'una leja
dël Castel dë Stupinis
l'hai sugnà na stòria veja
faita 'd lagrime e 'd soris:
Marchesin-a soridenta
tërsse bionde e grains d'amour -
con la facia impertinenta
e 'l fissù a la Pompadour,
lo spetava a na cert'ora,
pen-a fòra dël Castel,
quand che l'aria a së scolora,
quand che j'ombre a coato 'l cel.
Maraman ch'a s'ancontravo
tra le cioende d'ij giussmin,
con che deuit as salutavo:
"Marchesin-a…" "Marchesin…".
"Bon-e neuve dla soa cassa?"
"Lì parej… nè mal, nè bin;
s'ij tirava a la becassa
më scapava 'l becassin".
Ma pì tard, quand che le feuje
Tërmolavo sota 'l vent,
quante gnògne, quante veuje,
che delissia e che torment!…
…Së storsïa come na bissa:
"Giòja mia, fa nen parej…
Të më s-cianche la batissa,
të scarpente i mè cavej…".
J'arssigneui ch'a jë scotavo
da le cioende d'ij giussmin,
ciusionand a compagnavo
cola musica 'd basin.
………………………….
Marchesin-a, a l'erta, a l'erta!
Pieve goarda, Marchesin!…
Se quaidun av dëscuverta,
marca sangh ël vòstr destin.
Dai përtus d'na gelosia,
quand ch'i seurte a fè l'amor,
j'è doi euj ch'a fan la spia,
j'è 'l sospett d'un traditor.
Sor Marcheis l'è testa fin-a,
ma sa ten-e ij nerv an fren;
gnun a sa còsa a combin-a
lòn ch'a penssa a lo dis nen.
Ij salon parà da festa
dël Castel dë Stupinis
l'han coatà pì 'd na tempesta
con na maschera 'd soris.
"Sor Marcheis, che confidenssa!
cola cobia 'd balarin…"
"Maestà, con soa licenssa,
l'è mia Sgnora e sò cusin".
L'indoman për la batüa
j'è la Cort an gran rumor:
sla campagna patanüa
së spataro ij cassador.
Al segnal d'ij còrn da cassa
sor Marcheis mira nen bin:
l'ha tiraje a la becassa,
l'è cascaje 'l Marchesin.
Marchesin-a impassijenta
lo spetava dal rondò
con na facia soridenta
e 'l fissù a la rococò.
S'era fasse tuta bela:
boca rossa e cavei biond…-
…L'han portailo sna barela,
l'han renduilo… moribond.
………………………..
La Marchesa vnuva veja
facia spalia e cavei gris -
a spasëggia sot na leja
dël Castel dë Stupinis.
Son pasiasse le bataje,
dëstisasse le passion!…
Oh!… che d'acqua a l'è passaje
tra le sponde dël Sangon…
Ma quaich vòlta a seurt ancora
e a s'na va 'nvers al Castel;
quand che l'aria a së scolora,
quand che j'ombre a coato 'l cel.
Va stermè le soe tristësse
tra le cioende d'ij giussmin,
e as ricorda dle carësse
e a sospira ij sò basin.