Nino Costa/L'erca
L’erca modifiché
Sl’erca dij vej, regin-a dla cusin-a,
tajà 'nt la sëppa d’un moré nostran
vàire quintaj l’han buratà 'd farin-a,
për vàire cheuite s’é prontasse 'l pan!
Drinta 'l cassion le mare a sèira scura,
che 'l lum a euli a jë s-ciuplìa dë 'd zora,
a prontavo l’alvà 'd pasta madura
për fé la cheuita a la matin bonora,
e sl’arversa dël cuèrcc sëmnà dë scaje,
sota vendumia ò për le feste gròsse,
a tajavo ij fricieuj për le batiaje,
ò j’agnolòt për ij disné dle nòsse.
Che 'd man...che 'd man a son posasse sl’erca!
Man còtie, man rusnente e man rupìe,
man ëd mariòire che l’amor a-j cerca
e man dë spose alerte e degordìe.
Man reusa dle masnà ch’a stan mai fërme,
e man dle mame fruste e pien-e 'd quaj,
e 'd cò vojautre, veje man, ch’i stërme
tanta strachëssa e ch’i v’arpòse mai!
Man da travaj, sensa piture stòrte,
brusà dal sol, ma sensa j’onge rosse,
che le preus a lo san com’a son fòrte,
che le cun-e a lo san com’a son dosse.
Certe giornà, se mare granda ai pensa,
quand ch’a dëstend ël feuj dij tajarin,
cole man già surtìe da 'nt l’esistensa
jë smija ch’a-j senta tërmolé davzin.
Erca dij vej, la stòria a l’é finìa,
e 'nt la cusin-a it l’has pì pòch da fé,
adess ël pan ch’a serv për la famija
lo compro bele fàit dal panaté.
La vita a marcia s’na cadensa neuva
e le tratris l’han piàit ël pòst dij beu
dacant a l’erca për le sèire 'd pieuva
na radio a son-a 'nt ël canton dël feu.
O pan fàit ant-ë-ca, glòria paisan-a,
ch’it j’ere scur, crocant e savorì,
tò gust ëd vita primitiva e san-a
ij nòstri fieuj lo sentiran...mai pì!
Nino Costa
An costa famosa poesìa dal titol : L’Erca (la madia) 'd Nino Còsta, 'l prim e pì grand poeta piemontèis dël '900, a son riportà con sublima passion e 'n sentiment a dì pòch amorevol, le sensassion dël mond ëd le veje cusin-e ( E pròpe l’erca a l’era un agregà ch’a mancava mai anbelelì…). Ij vers a arpòrto con na sincera intimità le sempie e pòvre faità cusinere, che për minca gent a j’ero sacrifissi a mai finì. A sarìa un ver pecà campé via la stòria dle nòste gent për pura 'ndiferensa…
(tirà da: MONVISO – Settimanale indipendente del pinerolese – 2004)