Nino Costa/Ij doi nemis
Ij doi nemis
modifiché
Primavera 1943
Sla pianura dël nòrd – trista e severa –
doi soldà moribond sota le stèile…
La mòrt pietosa con soa man legera
l’è già ‘ncamin ch’a-j sara le parpèile.
Un l’è ‘n paisan d’Italia…un bërsaglié
vnù dal pais dle reuse e dlé canson,
l’àutr l’è ‘n paisan dla Russia: un pòr tropié
longh e massiss e nèir parèj ‘d n’arbron.
Ciapà ‘nt la mòrsa ‘nsangonà dla guèra
son batusse ‘n tra ‘d lor come ‘d leon,
tuti doi con l’idea ‘d salvè soa tera
e përsuas tuti doi d’avèj rason.
Adess son lì ‘nt la pàuta…e ‘nt lë slusor
ëd la prima neuit së s-ciairo e as guardo mej.
Ij doi cheur sprofondà ‘nt l’istess dolor,
sn’ancorso adess…d’esse doi cheur fratej…
Un a s’avzin-a e l’àutr ëdcò…pian pian…
Fòrse a vorìo parlè…sì, ma còsa disse?
Son rivà lì da doi pais lontan,
s’anche a parlèisso come fé a capisse ?
E antlora a bogio ‘n bras… së sfòrso…a preuvo…
Ij pòvri dij quajà, gonfi dla guèra
a raspo…as serco…finalment as treuvo
e ij doi nemis cogià sl’istessa tera
a së strenso la man…Che sentiment
së stend ant l’aria e a-j cheurv come ‘n linseul!
Fòrse doe mame nt’ col istess moment
son ciamasse ‘n sò cheur: “Chissà mè fieul?”
Milion dë stèile aj fan na luminaria
dë dzora ‘d lor…e ij doi paisan soldà
- un tacà l’àutr – sla pian-a solitaria
s’andeurmo ‘nsema con le man sarà.