Artorn a la Tàula
ël son ëd ciòca sël cheur as dësmarin-a al ro d’un cant campagnin. Sij làver veje promësse a bruso ancora, feuje dësmentià al sol... ant j’euj a arbato mut ij pass maravijos dla gioventura. L’ànima sversliss reusa tra ij vataron duvert, ël còrp dësfàit, ambòss sij termo dij seugn mancà.
—Milo Bré
