Milo Bré/Ël pero ross
ËL PEROROSS modifiché
Bonomeri ’l peroross!... Ëdcò chiel tut cheur, coma la pòvra gent...
A ven a cërlì «cërrr... cërr... cërr...» danans a toa pòrta për dite che doman a pieuv... A ven për fete un piasì!...
Bonomeri coma la pòvra gent!... Antant che ’l cococh – ùltim parent diret dël fìdich ëd l’òm – a va a spaceje ’l ni e a cucheje j’euv!
Bonomeri coma la pòvra gent, ël peroross a lassa piorand sò ni al cococh plandron, ch’a peussa cové d’àutri cococh plandron!...
Chiel – pòvra gent ëd peroross – a sà com fé a travajé... e, tribuland, a sà com fé a prontesse ’l ni – ancheuj un, doman n’àutr – për chiel e për j’àutri... Bonomeri!...
... e peui a-i é ancor sèmper cola pòvra creatura dl’òm da cudì...
Se a fussa nen ëd chiel – ël peroross bonomeri! – se doman a pieuv, l’òm a sarìa bon a seurte sensa parapieuva... Già! Përchè l’òm ch’a sà tut, a sà nen quand ch’a pieuv!
Bonomeri d’un peroross!... tal e quint e qual coma la pòvra gent!...
L’ARAGNÀ modifiché
Parèj... tuta anvlutà ’d rosà e spalancà ’nt ël sol, l’aragnà a smija na velura d’argent pen-a antërsà për na faja sposa...
Angrumlì ’nt un canton, l’aragn a smija n’artista angrumislà slë scagn danans a sò quàder... Sò còrp: un grop che a greva an sle gambe stòrte e dësdeuite coma ij dij pendojon d’un marmorin an pension...
Stendùa travers al senté, l’aragnà a smija la mapa dla vita... e, parèj ant ël sol, a smija a veuja sarete ’nt soa trama e oblighete a pensé na minuta!... mach na minuta!...
A l’é che, filà tuta arionda parèj, a basta guardela un moment che la testa a s’ancioca... e anciochesse parèj, ant na minuta, a peul fé pensé a na vita antrega...
Pro!...
A basta dëstacheje ij fij àut, coj ch’a smijo anfilà drinta al cel, e l’aragnà as fà da banda për lassete passé... ch’it vade pura!...
L’aragn... tuti j’aragn, da sò canton, a son costumà a vëddse dëspresià sò travaj...
Darmagi!...
ËL GAT modifiché
Da para ’d na radis, antorzùa coma na serp andurmìa, a-i era un gat a l’avàit... con le piòte pronte, la coa stendùa a rabaston, la testa tuta ardrissà dantorn a j’euj... A l’era nèir coma la colpa...
Ij luminèt dij sò euj, coma doe lame ’d cotel, a j’ero pontà su doi passaròt giugarin...
Ël gatass a l’era nèir e a j’é ancora...
Ëdcò ij passaròt a-i son ancora, ma a son d’àutri.
Ij passaròt a së smijo tuti, ma a son sempre d’àutri, tuti ij di... da sempre, për sempre... coma mia gent, la brava gent ëd Piemont...
Mach ël gat a l’é sempre ’l midem – gira, toira – coma ’l Podèj...
Ebin? Còsa feje se a l’é mach ël Podèj ch’a peul...
Da «Musicalbrandé» nùmer 80 dë dzèmber 1978