Michele Fassino/Mia tèra

Mia tèra

A l’é alvasse n’aria
ch’a taja la facia e a gela l’ànima.

Mi i son fòra
ansacà andrinta sto paltò
con le man spërfondà ’nt le sacòce
e ’l colèt svertià a l’ansù.

Ël camp che i l’hai sota ij pé,
che për Parin a l’era la vita e la mòrt,
a anteressa pì nen a gnun:
chi fin-a a l’ann passà a lo travajava
a l’é vnù vej ’dcò chiel
e quand che a l’é stàit ël moment
a l’ha pì nen vorsulo sëmné.

Adess
andoa dë sti temp-sì a corìo
longhe file vërde d’erbëtta,
spi andorà al mèis ëd giugn
a-i é gnente d’àutr che la tèra nèira.

Për fortun-a
quand che ’l vent a sarà pasiasse
a-i penserà la fiòca
a quaté ògni miseria:
as ampasterà an sla mia front
umida
e a calerà giù pian
ansima a tut
ël gnente ch’a-i resta.

E come sta tèra-sì a l’é mè cheur
frèid e abandonà:
pì gnun-e slòire a lo lavoro,
a lo scàuda pì nen l’istà
mach chèich pianta d’erba mèra
a chërs ancora
an sa e an là.

Scond premi al Concors ëd Carmagnòla (TO) «Nino e Tomlin Bertalmia» dël 2014