Michel Fusé/Viàtich ant la fiòca

Artorn

---

Viàtich ant la fiòca

I é tanta fiòca daspërtut: sij pra,
sle ròche, sij cuvert dle ca, sle piante,
sle sime, a val… sël vieul vlutà. Chissà?
Saran ‘dcò fiòca ‘d nìvole dasiante
ch’a van pr’ël cél?
Ël bòsch a seugna: arciama
un ragg ëd sol ch’a sghija silensios
tra nebia e nebia, giù, tra rama e rama,
pì còti ancora dël tapiss pressios
che mi scarpiso caminand ësliss.
Risplend ël cél e ‘l bòsch, tramolo ij branch
al vent. I'é un sofi ‘d fiòca ch’a svaniss,
póver d’òr e d’argent perdù ant ël bianch.
Gnun ch’a lo sà. Ma tanta blëssa pura
fàita ‘d silensi e ‘d pas e ‘d bianch profond
a l’é l’adorassion che la natura
eufr a Nosgnor ch’i pòrto a un moribond.