Michel Fusé/Son tornamne a ste rochere
Son tornamne a ste rochere
modifichéSon tornamne a ste rochere
da le ponte rùdie e scure,
dai valon sislà 'd giassere
e da j'eve ciàire e pure.
L'hai trovaje com' anlora:
sèmper drite sù 'nt ël cel
tra ij nëbiass ch'a-j sghijo dzora,
mentre 'l vent, con gran rabel,
as fracassa 'nt le cassere
fin-a 'n fonz, peui as arpija,
a 'ngarboja le pinere,
as arfila e vòla vìa...
Son tornamne a ste rochere.
Son tornamne sù-a-sì
con la fiusa drint al cheur
'd lassé perdi për quàich dì
tut un mondo carià 'd maleur.
L'era tant ch'a l'avìa lassaje
ste rochere 'n mes ai pin;
dal moment ch'i son tornaje
son trovame pròpi bin.
Care ròche, 'n pò severe,
pì lusente a la matin
e pì sombre, scasi nere,
cand ël dì as na va a la fin.
Son tornamne a ste rochere.
Giù da-bass a-i son dle ca
bele neuve e 'd gran palass;
J'é 'd travaj da 'd sà e da dlà.
Mach ch'a-i manca 'l bin dla pas.
Belavans che 'nt le cossiense
s'ambrutisso ij sentiment:
lande, 'nvìdie, concorense
l'han vastà 'nt ël cheur la gent.
Sù-da-sì a-i é mach pì 'd pere
e 'd ciaborne ruvinà,
ma as rëspira 'nt le pinere
n'aria 'd pas e d'onestà.
... E mi i torno a ste rochere!
Da "Parèj d'un càles", poesìe an le nga piemontèisa cudì da C. Brero, A l'ansegna dij Brandé, n. 1, 1987, p. 64.