Marisa Sacco/Ël circh

Ël circh

Na gròssa tenda rotonda, na vera maravija,
con le bandierin-e colorà bogià dal vent,
a smija ’n gròss bolè spontà coma për magìa,
la pì bela atrassion ch’a tira tanta gent.

As sent un pò ’d ciadel an sla piassa dël pais,
chi a sistema le carovan-e con le tende colorà,
e për preparé la pista a travajo bin decis.
A l’é rivaje ’l circh për la gòj dle masnà.

A la sèira, la piassa a lus ëd mila color,
con la mùsica ch’a son-a e ’l bateur ch’a braja.
N’ometo a seurt con na specie d’ambossor
për arciamé l’atension ëd tuta la maraja.

J’artista, con ij costum lusent a intro an pista
e la gent a stà con ël fià sospèis e ’l nas an su
a vardé j’esibission vajante dij trapessista,
che con grassia a vòlo al trampolin pendù.

Le masnà, un pò sburdìe, a guardo con spavent
ël domator ch’a intra ’nt la gabia dij leon,
e con na foëttà as drisso e mostro ij dent,
ma peui a torno pasi cogiandse sël pajon.

Che spetàcol! Ij cavaj, le sumie e ij ciarlatan,
ma ’l pì bel spetàcol, che amusa le masnà,
a son ij pajasso ch’a fan pijé la pansa an man,
con cole scarpe dròle e la facia ambërlifà.

Ël circh a l’é parèj: a regala n’alegrìa a bon pat,
a fà dësmentié tuti ij sagrin e la crùa realtà,
fin-a ij nòno as diverto parèj ëd mat,
e për na sèira a torno ’dcò lor masnà.

(Prim premi al Concors ëd Loasseu (AT) «La me tèra e la sò gent» dël 2014)