Mario Paris/Vos ëd la montagna
Vos ëd la montagna modifiché
Ël bësbijé dël vent an mes ai pin,
ël gargoj pasi dl'aqua ant le bialere,
ël pass grev e dasiant dij montagnin,
j'arciam festos e sclin ëd le bërgere:
L'arbomb ëd le valanghe ant ij valon,
ël dindané dle bestie a la pastura,
ël zonzoné tranquil d'un parpajon...
le vos ancreuse e pure dla natura:
Përfum ëd fen madur, pen-a tajà,
osej ch'a subio al fresch ëd la boschin-a,
faussìe ch'a luso al sol, pen-a martlà,
dòne ch'a canto mentre a fan cusin-a:
Veje ch'a lustro ij sigilin d'aram
e boscheirant ch'a toiro la polenta...
Paisan ch'a sùbio spatarand ël liam:
Na vita pòvra e dura, ma contenta!
Vache ch'a rumio al sol, baulé dij can,
ebèro ch'a bërzello an serca 'd mama,
calor ëd forn a bòsch, përfum ëd pan
e mnestre ch'a bërbòto an su la fiama:
Ël cant ëd mila siale cioche 'd sol,
ël cant ëd mila grì 'nt la neuit seren-a,
lë s-ciopliné festos d'un such ëd rol
sota un paireul ch'a pend da na caden-a:
Lë schërziné d'un uss d'un vej solé
ant la neuit d'ombra, come 'n longh lament;
una canson cantà për nen pioré
con le paròle ampërmudà dal vent:
Castagne ch'a s-ciopato alegrament
andrinta a legran pèile brusatòire,
mentre che da la val lontan-a as sent,
festos e pur, ël cant ëd le vijòite:
Canson antiche, come nòstra gent
ch'an pòrto ëd nòstri vej la gran sapiensa:
cola ch'an mostra a vive onestament
con la virtù pì granda, la passiensa...
-
...L'é l'ora dossa e pasìa dij ricòrd,
e 'n longh frisso , ch'as ciama nostalgìs,
m'anvlupa 'l cheur ch'a bat sempre pì fòrt...
Che bin! ... che bin che 't veuj, montagna mia!