Mario Castagneri/Tèra dura

Tèra dura

Pian, ant la nebia dla matin as bugio
adasi a van për camp e për colin-e
e mentre ij gaj a canto ant le cassin-e
lor torno a scarpisé le prime brine.

A son la gent, rusià da la fatiga,
che dnans a ògni maleur, fan nen na piega,
a guardo tempesté sensa bëstemmie;
a strenzo ij dent e a penso... àutre vëndëmmie.

A vivo con dël pan e dla polenta
sti pòvri dësgrassià, son sensa vissi
san nen còsa veul dì divertiment
l'amor lo fan da ràir come 'n caprissi.

Ven sèira e al cant dij grij lor a torno a ca;
tacà, dnans a 'n carèt, j'é 'n beu ch'a tira...
e 'l campagnin ch'a meuir, për fé na lira,
a pensa nen al mond... ch'a rij e a gira.

A son la gent ch'a sa nen còsa sìa
piesse 'n divertiment o fé na festa,
a an un viagi sol, quandi ch'a meuiro
quandi ch'a fan sotré col pòch ch'a-j resta.

An c traondo, strach, l'ùltim bocon;
amploro an cel Nosgnor ëd tenje drit,
e con l'ùltim bocon, ël seugn a-j pija,
mentre a barbòto pian... n'Ave Marìa...