Mario Albano/Stèile

Artorn

---

Stèile

Stèile spantià ’nt ël cel andova i vene,
bianche sorele
lusente e bele e ciaire e pure për le neuit serene?

Forse ’d fé bel i lasse ’l Paradis,
e, tute quante, i seve tante,
i vene a vié sto mond ch’a s’ansopis.

I sponte ’nt l’ora che ’l trafen a chita.
Che bela còsa!
Tut a ripòsa;
come la s’ciaire pasia nòstra vita!

Travers al vel dla neuit, con na cantada
legera e sclina,
për l’aria fina
av mando i grì sfacià la serenada.

J’aque ’d cò lor, con la soa vos d’argent,
av canto ansema
sò gran poema
ch’a va ’d sora dla neuit, portà dai vent,

e mi che iv guardo fiss, quasi a më smija
d’sentime ’vsin al vòstr ciairin,
portà su j’ale d’òr dla fantasia.

Portà su aut, e ’ntant che ’l mond a tas,
sola e tranquila
l’ànima chila a viv ël sò bel seugn,
d’amor e pas!

Nòte

Da Armanach piemontèis për ël 1935.