Mario Albano/Otugn

Artorn

---

Otugn

L’otugn a l’é rivà, nebios e gris,
l’aria, già da quèich di, s’é rinfrëscasse,
ël sol a smija vnù vej, a s’é pasiasse

tut sò gigèt l’é andass-ne a l’improvis.
S’avzin-a ’l frèid, purtròp j’é gnente a feje,
le feuje già a comenso a dëstachesse,
e con bel deuit a casco, arlongh le lèje.

Da j’alp, jë strop a calo a la pianura,
për torness-ne a la stala rassegnà,
mentre sij brich, le grange, abandonà
son pronte a sfidé ’l gel sensa paura.

L’otugn, però, l’ha ancora ’d giornà bele,
ch’anvito a le spasgiade, a la ribòta;
l’otugn, a l’é na festa për la cròta,
quand ch’a j’é ’l most ch’a beuj ant le vassele.

A cheuj l’ùltima fruta, la castagna,
e ’l grisantem dij mòrt, ùltima fior,
a s-ciòd ant ij giardin, mach pì për lor,
peui a s’andeurm, contenta la campagna.

Otugn dla nòstra vita, rivà anlora,
com’a sarìa bel, sensa tramblé,
guardé al passà, content, e riposé
’dcò noi, spetand l’invern e l’ùltima ora!