Mario Albano/La bàita
La bàita modifiché
Feje e bergè a son calà a la pian-a
sul brich an mes ai ròch, a l’é restaje
mach pi la baita veja, na caban-a
ch’a sa resiste ancora a soe bataje.
Pi gnun lassù!... La pòrta a l’é duverta;
l’invern l’è vnù, j’é n’aria da giassé,
la fiòca l’ha stendù la soa cuverta;
la baita a deurm, contenta ’d riposé.
A deurm seugnand, stërmà sota la fiòca,
ël «bech» dle feje, ò na cansson bergera,
’ntonà con grassia, al dindoné ’d na ciòca,
e al bërboté d’un rì giù ’d na rochera.
A deurm seugnand, cunà da la tormenta,
ël rabasté d’ij sòco e d’jë scarpon
s’ij ròch e s’ij ciaplé, e a deurm contenta,
perché a dësmentia d’esse a l’abandon.
Antant, ai tornrà prest la stagion bela,
ël seugn a torna a fesse realtà,
ël sol, pi caud, a torna a dësquatela
e chila, as n’ancòrs nen d’avei seugnà!
Nòte modifiché
Da Armanach piemontèis për ël 1941. Arpijà an Canto ’d cò mi! Ij Brandé Turin 1951. (Neuva edission Ca dë Studi «Pinin Pacòt» Turin 1986).