Maria Luisa Chiorino/Maravija bleuva

Artorn

---

Maravija Bleuva

A l’é dventà un senté la mulatera,
un cit senté che un pò a-i é e un pò as perd;
a-j crijo “ciau” le biole a brass duvert,
e chiel, comòss, së stërma ’nt la rochera.

Gnun segn ëd vita fra ij ròch patanù;
ij fij d’erba a son giàun, brusà dal gel;
ma ’l coco a doe a doe a spantia an cel
soe nòte ciàire, ch’a van su e giù…su e giù…

Òh, guarda lì an col ròch …che maravija!
Un miràcol d’amor ëd la Natura:
na frisa ’d tèra a l’ha fàit ësponté

na giansanela dal bleu pì bel che a-i sìa,
che a svanta soa gòj bleuva ant l’aria pura
e a basta chila a fé bel ël ciaplé.