Luis Olivé/Vilòta dij galucio paisan

Vilòta dij galucio paisan

Galucio d’òr, sul cioché ‘d mon
ross, ant ël cel ëd Vilastlon.

Galucio viv, tut giajolà,
ant na cassin-a an mes ai prà.
Galucio-galucin

- doi galucio paisan -
che cante a la matin
ant mè paìs lontan.

Canteme drinta ‘l cheur
una canson d’azur
ancheuj che un fià ‘d maleur

tut ël mond a fà scur.

Paìs baròch, quacià ‘nt ij gran,
mi ‘t portrai sempre an palma ‘d man.

Dòp avei vist mond e sità,
tornerai, vei, doa ch’i son nà.

            Paìs-paisotin
            che ‘t madure ant ël sol
            ij pom gròss ëd j’autin
            ch’a viro an sël picòl.

            Pensandte, stamatin,
            mi ‘m sento un paisanòt
            con doi galucio avsin
            ant l’èira ‘d so ciabòt.

Ciabotin bianch, ricamà ‘d vis,
specie ‘nt doi euj ëd fiordalis.

Të s-ciaro, an seugn, bërluse an fond
ëd la mia vita ‘d vagabond…

Ant na gàbia d’argent
doi galucin ardì
ancheuj am pòrta ‘l vent
tra ij portugaj fiorì.

                        E mè cheur prepotent
                        a svanta degordì
                        come na crësta
                        ant l’ora dël mesdì.

E a canta drinta ‘d mi:
- Chicchirichì
- Chicchirichìiii!