Luis Olivé/Tèra paisan-a

Tèra paisan-a

Veuj scassé la sivìtola dle pen-e
ch’a l’ha fàit la soa nià drinta mè cheur
e a l’ha ‘nluchìme l’ànima ‘d maleur.
Veuj che mè sangh a scora ant le toe ven-e

e che ij mè pols a cheujo tò boneur,
tèra paisan-a! An sle toe pupe pien-e,
s’j’erbe novele an but për le moren-e,
veuj ch’a s’angrìngio le radis d’mè cheur.

Ant la mia ment veuj ch’a së specia ‘l cel,
come a së specia ant j’euj d’una masnà,
con tuti ij sèt color ëd l’arch-an-cel.

Cogià arvèrs ant un sorch pen-a scarsà,
veuj essi come un dent d’n’èrpe d’assel
ant la tèra ch’a fuma al sol d’istà.

1928