Luis Olivé/Pan-e ‘d mèlia

Pan-e ‘d mèlia

Dë stisse d’òr më sprìcio ant l’angassin
ëd j’euj ch’a me s-ciuplìsso dë sbarbàj
mirand le pan-e ‘d mélia, al cant dij gaj,
ant l’èira dle cassin-e a la matin.

Che maravìa ‘d nuanse d’òr mat, giaj,
oranz e reusa, ross e gialdolin,
a fan ij chich dle pan-e antlà davsin,
penduve për le mape tra doi paj.

Stenduve an cóbie bin samblà, ‘ntërsije,
su larghe scale ‘d pèrtie a ghisa ‘d tlé
che al sol a smìo ‘d ciovende ‘d feu: satije.

D’cò ‘n sle faciade, fin-a ai colombé…
Ma, tut cost òr, l’è ‘d mélie ò ‘d terse ‘d fije
ch’a scapo ‘d nans al diao dij mè pensé?

1957