Luis Olivé/Le tre fôntan-e

Le tre fontan-e

Cantarañe d’la neuit, vsiñe lôntañe,
le rañe a cantô sôta ‘l cel steilà,
e ij grij a vriñô a fé la bela vià
le note scliñe d’le canssón paisañe.

Lumin ch’as perdô për le bussônà
(parpeile pcite stôfie ‘d cose vañe);
e cel e tèra a fan j’añnamorà,
mentre a ciusiôñô ‘d lôr le tre fôntañe.

- Fôntañe ariônde, tue bôrdà ‘d pere,
ch’i v’atarde ‘nt la neuit a ciaramlè
côma tre paisanote cômnarere,

cheteve, che la luña av veul parlè…
Un bate d’ala, un pass, dôe man legere;
‘na steila ch’a rôbata an s’ël sentè.

Vilastlôn, 1931.