| “
|
«Canta, morucio bel, canta ch'it sento».
Na carëssa dla man ch'a la consola
sla front... i sò vint ani ch'as lamento
con ël rantel dla mòrt ch'a jë strangola.
Pasìa la neuit, sens'aria, d'luna pien-a.
Con le cambrade ant l'èira, sël baron,
tiré le pan-e 'd melia e... chèich pëssion,
rije e schersé cantand a la seren-a.
Òh gioventù ch'it vòle! Òh pòvra fija,
ch'it piore tòj vint ani an agonìa!
...E la cansson as romp, le nòte a stento.
Come l'ùltima giòla 'd sò ceirin,
come 'l sospir al meuire d'un basin:
«Canta, morucio bel, canta ch'it sento».
|
”
|
