Luis Olivé/Lë strangé

Lë strangé

L'hai vivù tròp ampess girand ël mond
e adess im sento un ë-strangé 'nt mia tèra.
Mè paìs l'é cangiasse: dòp la guèra
'd gent l'é an sla cresta dl'onda e 'd gent an fond!

Chi l'é nà, chi l'é andassne sota-tèra.
Grize le fomne viste an cavèj biond.
Fin-a 'l cel a l'é niss e men profond
d'un temp lontan ch'a smija gnanca vèra.

'D cà neuve. ‘D fàce neuve. Un vel sospèis
a spartiss mè passà da cost present
ch'a parla gnanca pì an bon piemontèis...

M'ancamin-o an s'na strà d'arbre d'argent.
Mama, ambrasso toa tomba a brass dëstèis.
E 'm në vad: chin e fovatà dal vent.

Vila Stlon (Turin), Pasqua 1961