Luis Olivé/Làuda d'la reusa

Làuda d'la reusa

Làuda toa reusa quand mia man la cheuj
ant la soa nìcia 'd mus-cc frësca 'd rozà
quand che mia lenga 'd fàun sui bòrd vlutà
a la carëssa: e chila a slùssia e a beuj.

E a s-ciupliss e a fleuviss, mè sangh fovà,
ant ël branch ëd mia fòrsa e dël mè orgheuj
quand tra ij làver dla reusa a fonga e peuj
jë sprìcia ant cheur soa sàiva ant na s-cissà.

Oh luz inmensa 'd gòi ant ël moment
che toa reusa a së strenz con tuti ij fii
'd soe radis a mè branch viripotent.

E vita e mòrt canto ant nòstr ùltim crii.
E ij nòstri còrp son una fiama al vent.
Tant che Amor bassa l'arch, bat j'ale e a rii.

(1966) Realismo lirico 82/88 1967/1968