Luis Olivé/Egloga mínima

Egloga mínima

Ille ego qui quondam…

BEJ gran, dorà dal sol, che maravìa
‘d na fàula ij conte al vent ëd la colin-a?
La fàula svìcia ‘d na salamandrin-a
ch’a scapava al mè amor ch’a la vorìa.

Trames jë spì, con ba rijada s-clin-a
chila as voltava e l’eui ai bërlusìa:
ma un fil d’gramon, bëschì da soa cavìa,
ai tira na trapëtta birichin-a.

Mi fas un sàut e la mia man la toca…
Quand son sentume vni come un frisson
su për ij ren e ai nerv un tramolon.

L’hai tnula fòrt. Ma, boca contra boca,
pòvri spì d’òr, soma cascave ‘d zora.
Peuj… ij papàver ross a rijo ancora!

1927