| “
|
Vèner d'eva dossa, slë sfond d'na vèrna scura,
dnans al senari d'glòria ëd tùit ij nòstri brich,
drita sle ròche bianche - argent dla nòstra Stura -
come na stàtua greca fondùa 'nt ël brons antich.
Nua. Na parpajòla ch'a vòla ant l'aria pura
gira con j'ale fërme 'ntòrn ai bësson del sen;
un brass - parèj d'un'ansa d'n'ànfora antica - a ten
la soa caviera bruna rangià 'n bela pentnura.
La curva dei bei fianch, ch'a dan ël ton dl'andura,
taja lë sfond con fòrsa. Sensa soris; l'é fiera:
la lus dël sol l'andòra come 'nt n'ambrass d'amor.
Lassje ch'a grigno i farfo là giù da 'nt la pianura.
Blëssa, sola Regin-a, fin tant ch'it fas onor,
chërdo 'nt la nòstra rassa, 'nt l'avnì 'd nòstra bandiera!
|
”
|
