Luis Olivé/Ël sanssué dël Pasch

Ël sanssué dël Pasch

Larga, da ‘n slë stradon, l’è la dësteisa
dla campagna cha slòira ‘d gnun laoror
da setssent agn l’ha pi nen faje onor.
Babi e moschin respiro l’aria peisa.

Dal Brich a Borgo, an là fina ai neivor,
nen una baucia ‘d gran, na fèrla drita,
ma ‘d tampe piene d’eva e ‘d lësche an fior,
dont la sanssùa a regna an mes dla nita.

D’istà në strop ëd feje a va broté
dontrè fij d’erba nisra dël rivass
e, ‘n pòch pi leugn, un cavalin pia ‘l giass.

Ma ‘l Mento – vej! – tut l’ann l’ha so da fé:
baston e tasca, an giù fina ai polpass,
l’è la gòi dle sanssùe di paciass!

Armanach piemontèis, 1933