Luis Olivé/Ël pont

Ël pont

Ël Pont a l’è un archèt liss ëd violin
chinà ‘n s’ij fij d’argent dl’eva corìa
ch’a slargo ij sèrcc ëd j’onde ‘d n’armonìa
ch’a vària come a vària ‘l temp alpin.

Ij son, folèt dij gorgh, a rijo s-clin,
sbrìncio ‘l silensi ‘d cit bësbìj d’avìa,
a s-cionfo ant un chërzent ëd sinfonia,
mincadì dle stagion ëd nòst destin.

Ël pont, quand a fa bel, l’è un arch-an-cel.
A trambla e arbomba, lord come un brucel,
tra j’argonfi dl’avèrsa e ij crij dël vent…

Ma, ‘l pont, a cun-a an brass tò seugn nossent
se ‘d neuit it guarde ‘l rì sëmnà dë stèile,
ti, con doe feuje ‘d reusa an sle parpèile.

1963