Luigi Vaira/Tesòr sant

Tesòr sant

(Stòria vera)

I lo seu pro che adess quajdun dirà
«Pòvr òm chiel-sì a davan-a»
pensé a n’afé parèj coma ch’as fà?
Tutun a mi ’m pias chërde che mia mama
a sia vnùita a troveme sì, ant la neuit,
ma nen an seugn, coma ch’a fan ij mòrt,
nò, a l’ha parlame con sò bel deuit
bësbijand, përché a l’ha mai brajame fòrt,
mach doe paròle sole d’avertiment,
col nòm ch’am piasìa sente, minca tant,
da cit, për sauté giù dal let pròpi content:
«Dësvijte, lesto “Tesòr sant”».
I l’heu mach sentilo mi, bzògna che amëtta,
ma i veuj contevlo istess, përché ch’am pias,
ansem a col bësbij... përfum perfum ëd violëtta
che apress a l’é mës-ciasse a col dël gas.
An pressa i l’heu deurbì la fnestra
për peui smorté col feu sensa la fiama
e a fà nen se gnun am chërd, a mi am resta
la vita che, sta neuit, a l’ha slongame mama.

1m premi al concors «Vittorio Alfieri» d’Ast 2020