Luigi Vaira/Mariù

Mariù

E mi i sòn sì ch’i spet
parèj d’un fòl
setà davzin a ’n let
che ’l mond am cròla a còl.
Con j’ani i l’heu ’mprendù
che gnente a dev fé sgiaj,
ma i l’avrìa nen chërdù,
peui pròpi mai,
che vëdde mama ’nt ësto stat,
adess ch’a l’ha passà ij novanta,
a podèissa feme ven-e mat
parèj, d’un bòt, ëd san-a pianta.
E i peuss cò manch capì
coma ch’a sia che adess,
che chila a l’ha pì gnun avnì,
ël mond a gira ’ncora istess
la gent a mangia, a bèiv, a seguita
a fé tut coma che gnente a sia
tant a lor, ant soa vita
a-j manca nen mama Maria
e col bel soris che sa vejòta
a savìa feme sensa dent,
che a mi ’m basterìa vëdde ’ncor na vòta
për torna esse ’n pòch content.

Prim classificà ’nt la session poesìa al Concors dij «Pignaté ’d Castlamont» 2018