Luciano Milanese/Vaché

Vaché

Sij pra ‘d Castion aranda ‘l Ban-a
sota në spiovziné fastidios e s-ciass
da sta matin, a meuj pèj d’un-a ran-a,
a-i é ‘n pòr cit, màire, vestì dë strass.

A-j fan companìa dontrè vachëtte
ëdcò lor sëcche parèj d’un stocafiss,
e ‘n taboj, dël cit sèmper ant le “fëtte”,
nopà a cole bestie ‘d dé l’ardriss.

Antant ël cit sota a’n moron, an pé,
mal arparà da ‘n bonèt ëstorcionà,
dal bërsach a tira fòra da mangé:
mach dontrè nos e ‘n crocion arsëttà.

Antant ch’a traonda ‘l mìser disné
an boconiand meusi ‘l cit tòch ëd pan
a rumia drint a soa ment tanti pensé:
la fam, la frèid, la famija tant lontan.

Chiel a pensa a cand sël mërcà pare
pr ‘ël campagnin ch’a l’avìa fitalo,
d’un bòt dësreisandlo dal sen ëd mare,
a fé ‘l vaché a l’avìa portalo;
a la pajassa butà ‘nt na stala,
al mangé sì scars e gram ëd minca di,
al padron con an boca la sigala
che ‘d travaj a-j na gionta semp ëd pì.

Contut cand a ca ti i’ t’artorneras,
finìa la grama da vaché stagion,
ch’a l’avìo fitate pa it lo diras
ma ch’it j’ere “giustate”, da col padron.