Luciano Milanese/La sfeuia
La sfeuia
modifichéA branda la fiama drinta ’l potagé,
s’ausso le splue dal feu ’nt ël fornel,
sn’anfoto le fomne lì a cusiné
se a-i son le grive e l’é franch tut un gel.
A-i é da fé j’agnolòt pr’ël dì ’d Natal;
tut a l’é pront ant la cusin-a ’d Ghitin:
la farin-a, j’euv e ’n pëssionòt ëd sal
an sl’ass ëd la pasta a fé ’l fontanin.
Le man vreman vajante dle fomne ’d ca
col compòst ampasto s-ciass, ma con dosseur
giontandje d’eva e con abilità
a l’é bele pront n’impast franch fàit con ël cheur.
A l’é vajanta Ghitin con ël lasagnor
dësgagià con deuit la sfeuja a spian-a,
tant la sutilia, l’é franch sò pont d’onor;
dòp an sl’atrass l’anrola, sta totin-a,
peui con ël zembo an sl’ass a l’armanda
con andi scorèivoj sèmper ëd pì lest;
la sfeuja së slarga bele pì granda
mach për dontrè vire arpetend col gest.
Fin-a a l’é sta sfeuja bele ’ma ’d satin,
travers it lese ’n giornal butà drera,
as dirìa pronta për fé ’d tajarin
o galup ëscrign ëd j’agnolòt, nen vera?
E vardé ’n pò che costa maravija
a l’é dël man-i ’d na ramassa l’euvra
che Ghitin scasi ’ma për mascarìa,
coma un dij mej lasagnor a deuvra.