Luciano Milanese/Dëspanand mèlia

Dëspanand mèlia

E vardé ’n pòch ëd coste colin-e
ël profil piturà contra coj mont
ch’a s’arlevo an cost tramont
ross e splendrient, ant j’arie fin-e.
E maniman che ’l sol a dëspariss
e ’l paisagi semp ëd pì as fà scur,
scanceland ca, ciabòt e mur
e s’anvisco ij lumin ëd di dëstiss,
na ramà am ciapa ’d nostalgìa,
a va ’l pensé a cand che da masnà
as vivìo j’ùltime sèire d’istà
a melia dëspané con la famija.

An fasend reu setà d’antorn al gròss mucc
ëd le pan-e ’d melia ambaronà,
a-i ero òmo, fomne e noi masnà
che an dëfojand as la contavo tucc.
A svolassavo le ratevolòire
al vòli cassand bòje e zanzarin
che tirà dal ciàir ëd j’anvisch lumin
a sagnavo ansian e ’dcò mariòire.

Cost a l’era un dij nòstr amusament:
sij fojass sèch che tant a schërzinavo,
bele a testa prima noi is campavo
an chitand ël travaj për càich moment.
Sota la spalia lus ëd l’acetilene,
a s’andasìa a smicé doi sfojor,
Ninin e Pino che, bele cioch d’amor,
as basotavo sensa gnun-e gene.

ëdcò se tnù d’euj da mare e pare
che con aria dëscostà e discreta,
tutun con manera fërma e s-ceta,
a «mzuravo» ’nco ij basin e ’dcò le care.
Antant, con ël sol giumai bele calà,
la lun-a pien-a con soa lus d’argent
a dissegnava sij mur e ’n mes la gent
dj’ombre sombre da fé por a noi masnà.

Csì, finì dle pan-e ’l dësfojament,
im n’andasìa a deurme a mè camin
e pensand ai gieugh ëd l’indoman matin
minca por i scancelava da la ment.

Prim premi al Concors «La me tèra e la sò gent» 2019 a Loasseu (AT)