Luciano Milanese/Ant la cort dla ca dij mè

Ant la cort dla ca dij mè

Con ël biròcc da ‘n bianch tendon quatà
al tir d’un caval ësbors e dësfiancà,
nunsià dal breugg përfond d’un còrn da cassa,
d’un bòt ël mërcandin la stra a lassa,
intra ‘nt la cort ëd la borgià “Brisà”
deurb ël tendon, ancamin-a ‘l mërcà.

“Lingerìe, liasse, boton da camise,
spose, madame i l’heu ‘dcò le frìse!”
Sò arciam l’é ‘nciarmant, seurt feura la gent
a s’ampiniss la cort an pòchi moment;
dle fomne marcandiso, son decise,
nen tròp veulo spende për pòche frise.

Le pì giovo a sërco ‘d lingerìe
a la mòda, nompà ‘d folatarìe,
a fogno ‘ntrames brajëtte e pissèt
prové veuolo ‘dcò ‘d vaporos corslèt;
slanso d’ociade fin tròp birichin-e
dontrè masnà motobin birbantin-e.

Për la dòta ste mariòire ‘nmatisso
com parpajole danton a svolasso
serno ij linseuj, mantij e fodrëtte
da buté ‘nt ël còfo con le sërviëtte.

Manca nen chi a cus opur ricama,
diaj, gucie, tut ël mërcandin declama:
“a-i son ëscàmpoj tisòire e gormisej
as peul fé dij faudaj, cotin e mantej!”.

Tòst sò mërcà l’ha finì ‘l mërcandin,
ancros ëd salut, svolassé ‘d cotin
jë strop as dësparpajo dle madamin;
come d’oslòt artorno a sò camin.