Lino D'Amico/La vijà
La vijà
modifichéA l’é na neuit giassà,
ij branch ëd j’arbre dëspojà
a frisson-o al vent
e la campagna brinà a l’é ’ndurmìa.
Ant una cassin-a, sota ’l trabial,
a j’é na stala tëbbia e fumosa,
a l’é l’ora dla vijà a Stupinis.
Mare Granda a torz lan-a dal fus
ciaciarand con soe avzin-e,
Pare Grand a conta a ’d masnà anciarmà
ëd fàule dròle pien-e ’d fantasìe,
stòrie ’d draj, ëd cavajer,
faje bionde e castej anmascà.
J’arcòrd dël temp passà,
a-j men-o a d’invern lontan,
e, coma antlora, a vardo da la fnestra
la fiòca vnì giù, adasi,
ël ciricich arposesse sël sàles,
ij cornajass virolé ant ël cel
e, coma antlora,
a speto la Prima ch’as dësvija,
la ceresera a fiorì, ël coco a canté
e artrové ’l seren
ëd col temp ch’a artorna pì nen,
ma ch’a l’ha faje vnì vej ansema,
benedì da Nosgnor
a la lus ëd la bin dij sò seugn.