La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Surtia/Surtia 13

←Surtia 12

La Bibia piemontèisa Surtìa (Èsod)

Surtìa 14→

Surtìa

13

La Bìbia piemontèisa - Surtìa 13

Dedicassion dij primgénit

¹Nosgnor a l’ha parlà a Mosè. A l’ha dije: ²“Che tùit ij primgénit ëd j’Israelita am sìo consacrà; ël prim ch’a nass, tant dj’òm coma dle bestie, a l’é ‘l mè^[1].

³Mosè a l’ha dit al pòpol: “Arcordeve dël dì ch’i seve surtì da l’Egit, la tèra anté ch’i j’ere dë s-ciav; Nosgnor a l’ha fane seurte con man fòrta. Ant ësto dì-sì i l’eve nen da mangé ‘d pan fërmentà. ⁴Ant ësto dì printanié, ant ël mèis d’Abib, i seve stàit liberà. ⁵I l’eve da selebré cost’aveniment an cost mèis-sì minca n’ann apress che Nosgnor av pòrta ant la tèra dij Cananita, dij Hitita, dj’Amorita, dj’Evita e dij Gebusita, ël pais ch’a l’ha promëttù ai tò antich, un pais ch’a cola ‘d làit e d’amel.

⁶Durant set dì mangia ‘d pan sens’ alvà, e ‘l setim di sélebra na festa an onor ëd Nosgnor. ⁷Mangia ‘d pan sens’ alvà durant costi set dì. An efet, a dovrà nen trovesse durant ës temp-sì 'd pan alvà - gnanca na frisa 'd chërsent an tra dij confin ëd tò teritori .

⁸Ant ël setim di it l’has da dé ai tò fieuj costa spiegassion: “Sossì an arciama a la ment lòn che Nosgnor a l’ha fàit për mi quand ch’i l’hai chità l’Egit”. ⁹Costa festa ‘d minca n’ann a sarà për vojàutri un segn visìbil, tanme na marca an sla man o an sla front. Ch’av fasa arcordé sèmper ëd declamé lòn che Nosgnor a l’ha mostrane^[2]: “Con man fòrta Nosgnor ha l’ha tirave fòra da l’Egit”. ¹⁰Për ësto motiv osservé minca n’ann costa istitussion^[3] ant ël dì fissà.

¹¹Cand che Nosgnor a l’avrà fate intré ant ël pais dij Cananita, coma ch’a l’ha bin fane giurament ai tò antich, e at l’avrà fane don, ¹² ti 't l’avras da presenté tùit ij primgénit^[4], tant dj’òm coma dle bestie: s’a son ëd mas-cc a son ëd Nosgnor. ¹³Ma riscata minca un prim part ëd la sòma con n’agnel, ma s’it lo veule nen riscaté, s-ciàpje l’òss dël còl. Ma it l’has da dësangagé minca un fieul primgénit.

¹⁴Cand che an avnì ij tò fieuj at domanderan: “Lòn ch’a veul dì tut sossì?”, anlora ti jë rëspondras: “Nosgnor, con man fòrta, a l’ha fane seurte d’Egit, ël leugh anté ch’i j’ero dë s-ciav. ¹⁵Dàit che ‘l Faraon a l’era antestasse a 'd nen lassene seurte, Nosgnor a l’ha fàit meuire tùit ij primgénit dël pais d’Egit, tant dj’òm coma dle bestie. A l’é për lòn che adess mi i sacrifico a Nosgnor tùit ij primgénit mas-cc ëd le bestie e i riscato ij mè fieuj primgénit. ¹⁶Costa sirimònia a sarà tanme na marca butà an toa man o an toa front. A l’é na manera për arciamé a la memòria che Nosgnor, con man fòrta, a l’ha fane seurte da l’Egit”.

Nosgnor a fa viré Israel për la via dël desert

¹⁷Cand che Faraon, a l’ha fin, a l’ha lassà seurte ‘l pòpol, Nosgnor a l’ha nen ëmnalo për la via ch’a passa pr’ ël pais dij Filisté, combin ch’a fussa la pì curta. Nosgnor a l’ha dit: “Se ‘l pòpol as rend cont ch’a j’é l’arzigh ëd na guèra, a podrìa cambié d’idèja e torness-ne an Egit”. ¹⁸Për lòn Nosgnor a l’ha faje viré për n’àutra vìa, cola dël desert anvers ël Mar Ross. J’Israelita a son surtì dal pais d’Egit tanme n’armeja pronta për la bataja.

¹⁹Mosè a l’ha portà con chiel j’òss ëd Giusèp, përchè Giusèp a l’avìa fàit che ij dissendent d’Israel a giurèisso parèj: “ quand che Nosgnor a vnirà për giuteve, porté via con vojàutri ij mè òss^[5]”.

²⁰J’Israelita a l’han chità Sucòt e a l’han drissà l’acampament a Etam, an sla broa dël desert. ²¹Nosgnor a marciava dë 'dnans a lor, ant ël di ant na colòna ‘d nìvole për mostreje la strà, e ‘d neuit ant na colòna ‘d feu pr’ anlumineje. ²²La colòna ‘d nìvole durant ël dì e la colòna ‘d feu durant la neuit: a chitava mai ‘d feje da guida al pòpol.

Nòte

1. Cfr. Numer 3:13; Luca 2:23.
2. O “la lej ëd Nosgnor”.
3. O “decret”.
4. Cfr. Luca 2:23.
5. Cfr. Génesi 50:25; Giosuè 24:32.