La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Samuel/1 Samuel 20

←1 Samuel 19

La Bibia piemontèisa Prim e scond lìber ëd Samuel

1 Samuel 21→

1 Samuel

Pàgina arvëdùa da Majo Galin-a

20

Giònata a giuta David: darié tentativ

¹David, scapà da Naiot, ant j'anviron ëd Rama, a l'é andass-ne a trové Giònata e a l'ha ciamaje: "Còs l'hai-ne fàit mi 'd mal? Col che a l'é mè delit, o mia colpa për tò pare, përchè chiel a veul masseme?". ²Giònata a l'ha rëspondùje: "An gnun-a manera! Gnun at mass-rà! Pensa mach che mè pare a fà nen, për ròba cita ch'a sia, sensa consulteme. It sicuro che un propòsit përparej a podrìa pa stërmemlo. Pa possìbil!". ³Ma David a l'ha arpijàit: "Tò pare a sa pì che bin che ti 't ses motobin afessionà a mi, e a deuv pensé: ‘Che Giònata a lo sapia pa, dësnò a podrìa ess-ne dësgustà’. Ma it giuro pr’ ël Dé ch’a viv e për toa vita midema, che mi i son a un pas da la mòrt”. ⁴Giònata a l'ha dije a David: "Dime lòn ch’i l’hai da fé e mi i lo farai për ti!”.

⁵David a l'ha proponùje sòn: "Varda, doman a l'é la festa dla lun-a neuva, e mi i dovrìa vnì a mangé con ël rè. Ti venta ch'im autorise andé via, e mi i andrai a stërmeme an campagna fin-a a doman sèira. ⁶Se tò pare a ‘rmarca mia assensa, dije ch’i l’avìa ciamate d’andé da mia gent, a Betlem, mia sità, për pijé part al sacrifissi dl'agn con tuta mia famija”. ⁷Se ‘l rè a dis: “Va bin,” col-lì a l’é ‘n bon segnal: i peudo sté pacifich. Ma se a-j monta la flin-a, ti 't l'avras la preuva che a veul feme meuire. ⁸Ti 't podras antlora mostré toa fideltà anvers ëd mi, për ël motiv che noi i soma gropà d'un pat d'amicìssia ant ël nòm ëd Nosgnor. D'àutra part, se mi i fùssa colpèivol ëd cheicòsa basta ch'a sia, masme bele ti istess: përchè buteme ant le man ëd tò pare?". ⁹Giònata a l’ha crijà: “Mai pì, an gnun-e manere! E s'i vnèissa a savèj che mè pare a veul fete dël mal, mi 't giuro d'anformete".

¹⁰David a l’ha ciamaje a Giònata: “Chi é-lo ch’am lo farà savèj se tò pare a rëspond anfurià?”. ¹¹Giònata a l’ha dije: “Ven, doma fòra”. E a son surtì ansema an campagna. ¹²Giònata a l'ha dije a David: "Che Nosgnor Dé am sia testimòni. I giuro che doman o passà-doman, a st'ora sì, i podrài dite j'antension ëd mè pare. S’a saran bon-e për ti, mi 't dirai nen ëd pianta. ¹³Ma 'nt ël cas che mè pare a l'àbia l'ideja 'd fete dël mal, mi i veuj che Nosgnor am castija con la pì bruta dle punission s’i dovèissa pa anformete. Antlora mi 't lasrai andé via e ti 't podras partitne sensa esse anchiet. Mi i veuj che 'l Signor a sia con ti parèj com a l'é stàit con mè pare”. ¹⁴Damentre ch’i son ancora viv, dimóstrme la fidelità ‘d Nosgnor, dësno mi meuirerai! ¹⁵Peui va anans a nen gavé tò favor anvers dij mè dëssendent, dcò ant ël moment che Nosgnor a farà dësparì tùit ij tò nemis da la facia dla tèra". ¹⁶Giònata a l’ha donca fàit cost pat con la famija ‘d David. ¹⁷Giònata, na vira ‘d pì, a l’ha ciamaje a David ch’a giurèissa an nòm dl’afession ch’a-j gropava. An efet David a-j vorìa na bin ëd l’ànima.

¹⁸Giònata a l'ha arpiàit: "Doman, as marcrà toa assensa a la festa dla lun-a neuva, përchè tò pòst a tàula a sarà veuid. ¹⁹Passà-doman, ti 't caleras an pressa dal leu dova 't ses stërmate l'àutr di e 't portras dacant a la ròca d'Esel. ²⁰Mi i tirerai tre flecie an costa diression, anvers un but che mi i sarai fissame. ²¹Peui i mandrai mè giovo servent a sercheje. Se i-j dirai: ‘Varda, le flecie a son pa vàire lontan-e, ven a cheuije, lòn a vorerà dì che tut a va bin për ti e che 't podras torné. A-j sarà gnun perìcol, mi i lo fortisso dëdnans a Nosgnor. ²² Ma se mi i-j crierai daré: ‘Le flecie a son andàite na vira pì leugn!’ antlora partne an pressa d'ambelessì, përchè a l'é Nosgnor ch'a veul che ti 't vada via. ²³Për lòn ch’a l’ha da fé con la promëssa ch’i l’oma fasse, Nosgnor a në sarà sèmper testimòni an tra ti e mi”. ²⁴A l’é parèj che David a l’é stërmasse an campagna.

A l’é donca rivà la festa dla lun-a neuva e ‘l rè a l’é butasse a tàula për mangé. ²⁵Ël rè a l’era setà al sòlit pòst, com a l’era costuma ‘d fé, ant un leu contra la muraja. Giònata a l’era setà an facia ‘d chiel. Abner a stasìa dacant a Saul, e ‘l leugh ëd David a l’era restà veuid. ²⁶Ma Saul, col di-lì a l'ha pa dit nen, përchè a pensava che lolì a fussa mach un cas, che David a-i fussa pa përchè as trovava ‘n condission ëd ampurità legal. ²⁷Ma coma che a l'é rivaje 'l di dòp, lë scond dël meis, e 'l pòst ëd David a l'era ancora veuid, Saul a l'ha ciamaje a Giònata, sò fieul: "Com a resta che a l'é pa vnùit ël fieul ëd Iesse, nì ancheuj parèj 'd ier, për mangé?". ²⁸Giònata a l'ha rëspondùje a Saul: “David a l'ha ciamame d'andé dun-a a Betlem". ²⁹A l'avìa dime: ‘Lasme andé, it në prego, përchè nojàutri i l'oma un sacrifissi 'd famija an sità, e mè frel istess a l'ha comandame 'd trovémie; ore, s’i l'hai trovà grassia a tò euj, it prego, përparèj mi 'm salverai e vedrai ij mè frej’. A l'é për lòn che a l'é pa vnùit a la tàula dël re”.

³⁰Antlora la flin-a 'd Saul a l'é adressasse contra 'd Giònata, e a l'ha dije: "Fieul arviros ëd na fomna travià^[1]! Miraco chërdes-to che mi i sapia pa che ti it ses amis dël fieul ëd Iesse, për tò dzonor e onta 'd toa mare? ³¹Për ti, tùit ij di che 'l fieul ëd Iesse a sarà viv an sla tèra, a-i sarà pa stabilità nì për ti, nì për tò regn. Ore, mnemlo da mi; përchè a dovrà meuire!”. ³²E Giònata a l'ha rëspondùje a Saul, sò pare: "Përchè a sarìa da buté a mòrt? Còs ha-lo fàit?". ³³E Saul a l'ha ciapà soa lansa contra 'd chiel për colpìlo. E da col moment Giònata a l'ha capì che da part ëd sò pare la decision ëd fé meuire David a l'era già pijàita. ³⁴Antlora Giònata a l'é aussasse da la tàula tut bolversà da la flin-a, e a l'ha pa fàit disné dl'ëscond di dla lun-a neuva; përchè a l'era anmagonà për motiv dl'onta che sò pare a l'avìa faje a David.

³⁵Parèj che l’indoman, Giònata a l'é surtì ant ij camp, al leu convnù con David, compagnà da 'n fiolòt. ³⁶A l'ha dije: "Pòrtme andaré le flecie che i tirerai! " Ël matòt a l'é butasse a core e Giònata a l'ha tirà na flecia dë dlà 'd chiel. ³⁷E 'l fiolin a l'é rivà ant ël pòst andova che a l'era stàita sfrandà la flecia, e Giònata a l'ha criàje al garsonèt: "É-la pa dë dlà 'd ti la flecia?". ³⁸E Giònata a l'ha criàje dré al matèt: "Vit! Dësgagg-te, perd pa 'd temp a fërmète! E'l matolèt ramassà dun-a le flecie a l'é tornasne dapress a sò padron. ³⁹Ore, 'l fiolin a savìa pa nen, mach Giònata e David a l'ero a conossensa dl'afé. ⁴⁰Giònata a l'ha armëttùje soe arme a sò scudé, an disendje: "Va, pòrtje al vilage”. ⁴¹Dòp la partensa dël matolin, David a l'é aussasse da darera ‘l baron ëd pere anté ch’a l’era stërmasse^[2], peui a l'é campasse con la facia për tèra e a l'é prostërnasse tre vire, Ij doi somà a son ambrassasse e a l'han piorà ansema. An ëspece David a l'era slinguasse an lerme. ⁴²Giònata a l'ha dije a David: "Va an pas, conform a lòn che noi i l'oma fane giurament, nojàutri doi, ant ël nòm ëd Nosgnor, an disend: ‘Nosgnor a sarà an tra mi e ti, e an tra mia dissendensa e la toa, për sèmper!".

Parèj, David a l’é aussasse e a l’é partì, mentre che Giònata a l’é tornass-ne a la sità^[3].

Nòte

1. O fin-a “Fieul bastard ëd na traditriss”!
2. O “da la part dël mesdì”.
3. Dal vers 20:42b fin-a al 22:15 a-i é na diferensa ‘d numerassion da la Bibia ebràica.