La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Geremia/Geremia 4

←Geremìa 3

La Bibia piemontèisa Geremìa

Geremia 5→

La Bìbia piemontèisa - Geremia 04

Geremìa

4

¹“Israel! Se ti ‘t l’avèisse mach vorsù artorné a mi, it l’avrie bin podù felo. It l’avrie podù campé vìa cole abominassion dij to ìdoj e chità d’andé ‘d sà e dlà sensa sust. ²Se, cand ch’it fase dij giurament, it l’avrìe falo për la vita ‘d Nosgnor, con vrità, conform al drit e a la giustissia, sens’àut it sarìe stàita 'd benedission për le nassion dël mond e tute le gent a sarìo vnùe për laudé mè nòm”.

Ël giudissi ch’a vnirà contra ‘d Giuda

³Sossì a l’é lòn che Nosgnor a dis al pòpol ëd Giuda e ‘d Gerusalem: “Lauré bin ël teren dur ëd vòstri cheur^[1]! Sgheiré nen vòstra bon-a smens an tra le ronze! ⁴Pòpol ëd Gerusalem e ‘d Giuda! Chité vòstra superbia^[2] e vòstra testardarìa. Cangié vòstri cheur dë 'dnans a Nosgnor, sëdesnò ël feu ‘d mìa zara për motiv dij vòstri pecà as anvischerà e gnun a lo podrà pì dëstissé!

⁵Fèlo savèj për tuta Giuda, e ch’a lo sento a Gerusalem! Dìje ‘d dé l’alarma për tut ël pais! Scapé e salveve la vita! Trové sosta ant le sità fortificà! ⁶Aussé j’ansigne ‘d perìcol e che coj ëd Gerusalem a -j vëddo da bin! Scapé dalongh e tardé pa! Përché mi, ël Signor, i son an camin ëd fé vnì dal nòrd un dësastr afros, na gran ruin-a. ⁷Un leon a l’é lì lì për seurte da soa tan-a për steje dapress a soa piàita; un dëstrutor ëd nassion a l’é butasse an marcia; a seurt dai sò domini për fé ravagi ëd tò pais. A toe sità a-j daran feu, e a-i resterà pì gnun.

⁸Parèj, buteve a còl ëd vestì ‘d sach coma ‘n segn ëd deul, e pioré con ël cheur brisà, përché la zara afoà ‘d Nosgnor an n’é ancora adòss. ⁹An coj dì-lì ël corage dël rè a vnirà a manch, e col dij governator a l’avrà n’arcal. Ij sacerdòt a saran ciapà da l’afror e ij profeta a saran ëstravirà. I lo diso mi, ël Signor!”.

¹⁰Cand ch’i l’hai sentì sossì’ i l’hai sclamà: “Ah, Nosgnor Dé! Ti ’t l’has ambrojà tò pòpol, cand ch’it l’has promëttuje la pas për Gerusalem! Adess, dë spa, a-j son a la gola!”.

¹¹A ven ël temp che Nosgnor a dirà al pòpol d’Israel: “Dal desert^[3] av riva un vent afoà, e a l’é nen n’ariëtta fin-a ch’a va bin për ventilé ‘l gran. ¹²Da là a ven un vent d’oragan ch’i l’hai mandalo mi! Mìa sentensa contra ‘d voi a l’é la dëstrussion! ¹³Vardé, a l’é an camin ch’a riva coma ‘d nìvole ‘d tempesta! Ij sò cher a son tanme n’oragan e ij sò cavaj a van pì lest che j’òje”. Pòvri nojàutri! I në saroma vastà!

¹⁴“Gerusalem! Nétia tò cheur dal mal, s’it veules che mi, ël Signor, it salva. Fin-a a cand ti t’alimentras an tò cheur na fidansa sensa fondament? ¹⁵Da Dan a-i riva ‘l crij d’un mëssagé, ëd neuve grame dai mont d’Efraim. ¹⁶Buta an guardia le nassion tut d’antorn, e nunsia sossì a Gerusalem: ‘Ël nemis a riva da ‘d tère da leugn për assediela e a manda ‘n crij 'd guèra contra dle sità ‘d Giuda. ¹⁷A l’ansercio tanme coj ch’a fan la vardia dantorn a ‘n camp, përchè mè pòpol a l’é arvirasse contra ‘d mi. I lo diso mi, ël Signor. ¹⁸Toa condòta e toe assion a l’é lòn ch’a l’ha portate a tut sòn, Gerusalem; ël frut ëd toa cativeria a l’é mèr e a l’é ficasse fin-a andrinta a tò cheur.

Lamentassion për un pais devastà

¹⁹Mè cheur, mè cheur! I m’antorzisso dal dolor! I l’hai un fòrt baticheur. I peudo nen ësté frem. I l’hai sentù l’arson ëd le trombe dël nemis e ‘l braj dij crij 'd guèra. ²⁰A-i rivo ‘d neuve ëd na dëròta apress a l’àutra. Tut ël pais a l’é devastà! Ant un moment ij mè campament a son ëstàit ramassà vìa. ²¹Fin-a a cand i l’avrai da vëdde ij drapò ‘d bataja e le trombe ‘d guèra? ²²An tra la mia gent a-i son mach ëd fòj. I lo diso mi, ël Signor. Lor am conòsso nen, a l’han gnun-a 'nteligensa. A son ëd fieuj svantà, sensa 'ntendiment. A fan prèst a fé ‘l mal; a son nen bon a fé ‘l bin.

²³I l’hai beicà la tèra: a l’era tuta veuida e devastà. I l’hai beicà ij céj, e a-i era gnun-a lus. ²⁴I l’hai beicà le montagne e le colin-e: a tërmolavo e arsautavo. ²⁵I l’hai beicà: tuta la gent a l’era andass-ne; fin-a j’osej a l’ero scapà. ²⁶I l’hai beicà ancora, e tùit ij camp dru a son dventà un desert. Tute le sità a son ëstàite 'ncendià. Nosgnor a l’ha dëscariaje adòss ël feu ‘d soa zara.

²⁷Sossì a l’é lòn ch’a nunsia Nosgnor: “Tut ël pais a sarà an ruin-a, ma i lo dësblerai nen dël tut. ²⁸La tèra a farà deul e ij céj a saran tuti drapegià ‘d nèir për motiv ëd mè decret contra ‘d mè pòpol. I lo nunsio: a l’é la decision ch’i l’hai pijà e i cambierai nen d’idèja.

²⁹Al crij dij cavajer e dj’arcé la gent a scapa da le borgià; a së stërmo ant la bruera, as në van për ij bòsch. Tute le sità a son ëstàite bandonà: a-i é restà pì gnun! ³⁰E ti, Gerusalem, còsa faras-to, ora ti ch’i ses restà devastà? Përchè ses-to butate adòss ëd bele veste color ëscarlat e piturate j’euj për nen? Ij tò moros at mepriso e a sërco mach ëd massete. ³¹I l’hai sentì ‘l crij ëd na pajolanta, coma ij crij ëd dolor ëd na fomna ch’a partoriss soa prima masnà. A l’é la bela Gerusalem ch’a fà l’ùltim arsaj e ch’a crija: “Giuteme! A veulo masseme!”.

Nòte

1. Cfr. Osea 10:12.
2. O “sirconcide vòstri còrp”
3. O “Dai banch ëd sabia dël desert”.