Giovanni Tesio/Bianca Dorato, n'aniversari

Bianca Dorato, n'aniversari

Tërdes ëd fërvé 2007, a l’é n’aniversare che për chi a l’ha a cheur la poisìa piemontèisa a deuv nen passé sensa memòria (son sempe pì convint che la memòria a va cudìa e che a basta nen na vòta a l’an për salvesse la cossiensa).

Veuj dì che dodes agn fa a l’é manca-ne na vos tra le pì arsonante ‘d nòsta poisìa, ma as duvrìa dì dla poisìa tuta, përchè la poisìa – cande a-i é – a camina dzor a tute le cioende, as lassa nen tajé a tòch. E donca arcordé Bianca Dorato (përchè a l’é ‘d chila ch’i parlo) a veul dì arcordé chi ch’a l’ha dan-e ‘d poisìa a pien-e man.

Poisìa dël torment ën serca ‘d gòj, poisìa dël moment ën serca dl’etern, ch’a la travajava. Soa poisìa a l’é poisìa ‘d moviment, murà ai pass che chila a fasìa ‘n montagna, ‘nt le vaj pì pòvre come le Maritime, tan për dì, e ‘nt le turinèise o valdostan-e, ma sempe – arpeto – për de-je vos a lòn ch’a-j tambussava da ‘ndrin.

Soe paròle a nassìo nen mach dal sò turinèis, ma ‘ncora ‘d pì dai pòst ëndoa ij sòj pass a la portavo: a mëssonava paròle spërdùe e a scrivìa ‘d poisìe ‘d na fòrsa straordinaria.

Fiòca, gèil, montà, bëcche, braj d’animaj, nebie, bavent, arpar, natura ch’as traduija ‘nt’un paisage dl’ànima, ‘nt’un’aspirassion metafisica, ‘nt’un vòl d’aquila, ‘n tute le rason dël cheur. Lese Bianca a l’é lese ‘l gran respir dël divin.

[Da "La Stampa" dël 8/2/2019]